Páginas de nuestro blog

viernes, 20 de octubre de 2017

Xente del Sueve

Manolín, de Bucial y Vitorina, de Lliberdón.
Posando pa la máquina de retratar, n´ Espineres,  n´Agostu 2017, cuando yos entregaren el premiu na Fiesta L´Asturcón.
Yo, Manolín Cortina Fernández, nacíu n’El Bucial, una casería ente Pernús y Pivierda, quiero agradecer a la Xunta d’ACAS y también a la Xunta Alministrativa de los pastos del Sueve, esti honor de Pastor Mayor de 2017. Ya en 2008 –y lu dieréis a mio Pa, porque la mía ye una familia que siempre vivió nes altures d’esti monte.
Naquellos tiempos de miseria, desde mio casa, que ye bien probe, nos iviernos prendíamos cuatro vaques casines que subíamos a estos pastos de marzo a noviembre porque xunta casa, namás teníamos un praucu bien pequeñu, aunque cuando lu segábamos a guadaña abultábanos grande abondo. Al baxar teníamos ya dos o tres xatinos qu’habíen nacíu nel branu.


Antes de los 10 años ya subía yo con mio Pa a veles. D’aquella acolumbré y contemplé estes grandes camperes, cuetos y foyos y daquién me dixo al veme así d’arremelláu qu’esti prau tan descomanáu tenía 5 mil Hectaries. Eso debe ser munchísimu, pensé yo pa escontra mí.

Al pasu los años fuimos creciendo los míos hermanos y yo, y con nós crecía la reciella. Un añu, mio Pa compró una yegua asturcona na feria d’El Infiestu y el ganáu fue medrando y aumentando hasta llegar a xuntar siete vaques y cinco asturcones, tou ello gracies al nuestru trabayu y a esti benditu Sueve.
Nos atapaceres de la Seronda, xuntábomonos los vecinos pa facer les esfoyaces y los vieyos contaben cuentos y cómo fueren los tiempos pasados. Alcuérdome de mio Pa, Julín, cuando nos contó un día que subió a ver el ganáu y llevó un segote y un sacu; fue hasta Los Vasos, que ye un sitiu onde hay un manantial al que pueden llegar con dificultá les persones, pero non les vaques porque hay que pasar ente fileres de piedres mui xuntes de dos o más metros de altor. Ente estes piedres nace un buen pastu y como mio Pa yera pequeñu y flacu diba segotiando y metiendo en sacu puñadinos de pación pa da-y a una vaca mientres la cataba y poder sacar un cuartillu de lleche pa facer unes farrapes pa comer… y nun nos aburríamos, asina yera como vivíamos antes, en la naturaleza siempre, con poques coses pero felices de ayudanos unos a otros.


Gracies a toos por escúchame.

Esti papelucu, en bable, fue fechu por el mio amigu Enrique G.O.